Mariner 4
| Mariner 4 | |
|---|---|
 Mariner 4 | |
| Tipo | Científico |
| Organización | NASA |
| Destino actual | Órbita heliocéntrica.[1][2][3] |
| Data de lanzamento | 28 de novembro de 1964, 14:22 GMT[1][4][5] |
| Foguete portador | Atlas Agena D[1][3] |
| Sitio de lanzamento | Centro Espacial de Cabo Cañaveral, rampla 12[1][2] |
| Obxectivo da misión | Estudo de Marte.[1][2] |
| NSSDC ID | 1964-077A |
| Masa | 260,68 kg[1] |
| Potencia | 170 W[1] |
Mariner 4 foi unha sonda espacial estadounidense lanzada o 28 de novembro de 1964 mediante un foguete Atlas Agena D desde o Centro Espacial de Cabo Cañaveral para sobrevoar e estudar Marte.[1][2][3]
Características
[editar | editar a fonte]Mariner 4 pertenceu ó programa Mariner da NASA. Era idéntica á anteriormente fallada Mariner 3 e a súa misión era facer un sobrevoo de Marte para facer medicións e observacións científicas, converténdose na primeira sonda en sobrevoar con éxito ese planeta e transmitir imaxes da súa superficie, imaxes que foron as primeiras obtidas durante unha misión no espazo profundo. Mariner 4 fixo tamén medicións no espazo interplanetario e serviu para adquirir experiencia en voos interplanetarios de longa duración.[1][2][3]
A nave estaba composta por un corpo octagonal de magnesio de 1,27 metros de diagonal e 45,7 cm de altura que albergaba a electrónica, a cablaxe, o sistema de propulsión e reguladores. A alimentación eléctrica era proporcionada por catro paneis solares sobresaíndo da estrutura, cunha envergadura de 688 cm entre cada par de paneis. Cada panel medía 176 x 90 cm e en conxunto proporcionaban ata 310 W de potencia á distancia de Marte, alimentando unha batería de prata e cinc cunha enerxía de 1200 vatios hora.[1][2][3]
As comunicacións corrían a cargo dunha antena parabólica de alta ganancia e 116,8 cm de diámetro situada na parte superior da estrutura octagonal e dunha antena omnidireccional situada no extremo dun mastro de 223,5 cm de longo situada ó lado da antena de alta ganancia, co que a altura total da nave era de 289 cm. A nave transmitía en banda S e os datos podían gardarse nunha grabadora de cinta cunha capacidade de 5,24 Mbit para retransmitilos máis tarde.[1][2][3]
O sistema de propulsión alimentábase con hidracina, cun motor principal de 220 N de impulso para as correccións de curso e doce pequenos propulsores alimentados por nitróxeno frío para o control de actitude. Para o coñecemento da posición, Mariner 4 usaba catro sensores solares e varios sensor para localizar a Terra, Marte e Canopus.[1][2][3]
Instrumentación científica
[editar | editar a fonte]
Na parte inferior do octágono situábase a cámara de televisión, montada sobre unha plataforma móbil. O resto da instrumentación consistía nun magnetómetro, un detector de po, un telescopio de raios cósmicos, un detector de radiación, unha sonda de plasma solar e unha cámara de ionización e contador Geiger.[1][2][3]
Desenvolvemento da misión
[editar | editar a fonte]Tras o lanzamento, Mariner 4 e a última etapa do foguete lanzador quedaron nunha órbita de aparcadoiro arredor da Terra ás 14:27:23 UTC do 28 de novembro de 1964, acendéndose de novo o foguete para inxectar a Mariner 4 nunha órbita de transferencia cara Marte. Mariner 4 separouse da última etapa do foguete ás 15:07:09 e comezando as operacións de cruceiro.[1][2][3]
Sete meses e medio máis tarde, Mariner 4 sobrevoou Marte entre o 14 e o 15 de xullo de 1965, tomando 21 imaxes completas e 21 liñas dunha vixésimo segunda imaxe incompleta que se gardaron na grabadora de a bordo, e cuxa transmisión á Terra durou ata o 3 agosto, enviándose por duplicado para verificar que os datos estaban completos. En conxunto, as imaxes cubrían cerca do 1% da superficie total de Marte. A mínima aproximación foi de 9846 km sobre a superficie ás 1:00:57 UTC do 15 de xullo.[1][2][3]
Mariner 4 seguiu transmitindo ata o 1 de outubro de 1965 en que a posición da antena e a distancia á Terra (309,2 millóns de quilómetros) impediron a comunicación. As comunicacións reanudáronse cara finais de 1967. O 15 de setembro a nave rexistrou 17 impactos de micrometeoritos en 15 minutos, modificando a actitude da nave e posiblemente danando o escudo térmico. O gas de control de actitude agotouse o 7 de decembro, e os días 10 e 11 de decembro rexistráronse 83 impactos que modificaron de novo a actitude da sonda, xa sen posibilidade de recuperar a posición inicial e degradando as comunicacións coa Terra. As comunicacións finalizaron definitivamente o 21 de decembro de 1967.[1][2][3]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 NASA (1 de xullo de 2013). "Mariner 4" (en inglés). Consultado o 2 de agosto de 2013.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 Mark Wade (2011). "Mariner 3-4" (en inglés). Consultado o 2 de agosto de 2013.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 Gunter Dirk Krebs (2013). Gunter's Space Page, ed. "Mariner 3, 4" (en inglés). Consultado o 2 de agosto de 2013.
- ↑ N2YO (2011). Real Time Satellite Tracking, ed. "Mariner 4 (MARS)" (en inglés). Consultado o 2 de agosto de 2013.
- ↑ Claude Lafleur (2010). "Mariner 4" (en inglés). Consultado o 2 de agosto de 2013.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Mariner 4 |
